Selia

Omega Watahy Jesieni

- Znałeś Selię?

- Widywałem ją w swoim życiu wiele razy. Nie, żebym specjalnie się starał... to po prostu wychodziło jakoś tak, samo. Nie musiałem w to zupełnie ingerować.
- Kiedy spotkaliście się po raz pierwszy?

- Poznałem ją jeszcze jako bardzo młody wróbel. Była córką przyjaciółki mej matki, więc mieliśmy wiele okazji do wspólnych zabaw.
- A charakter...?

- Od zawsze była taka sama - trochę niezrównoważona (w pozytywnym sensie!), ale jednocześnie niezwykle miła i urocza. Szalona, spontaniczna, bardzo często pałała też chęcią władzy w naszej małej, na pozór niezbyt zżytej grupce. Nie dało jej się nie kochać. Była ulubienicą wszystkich, od najstarszych do najmłodszych.
- Ale przecież dziś taka nie jest!

- Pamiętam, że zmieniła się, kiedy jej ojciec zaginął. Wyruszył na wyprawę i zniknął bez śladu, nikt nie wiedział, co gdzie i kiedy się stało. Po tym stała się mniej ufna, już nie tak skora do zabawy. Nie mogłem więcej do niej dotrzeć, choć wcześniej się doskonale rozumieliśmy...
- Kochałeś ją?

- Czy kochałem? Tak, można tak powiedzieć. Była dla mnie bardzo ważna, nie chciałem, żeby coś się jej stało. Ale ona lubiła wpakowywać się w kłopoty. Nie raz ją z nich wyciągałem.
- Tylko charakter się dla ciebie liczył?

- Cóż, nie oszukujmy się - nie tylko. Była piękną, choć niewielką kobietą. Miała piękne, orzechowe oczy, które potrafiły każdego przeszyć na wskroś. Choć nieczęsto się uśmiechała, jej mordka zawsze wyglądała wesoło i sympatycznie. I sierść... mogłem siedzieć wtulony w nią godzinami. Gęsta, kawowa. Na brzuchu była jaśniejsza, a na uszach i końcu ogona - prawie czarna. To pozwalało zawsze odnaleźć ją w tłumie.
- Kiedy widziałeś ją po raz ostatni?

- Kilka lat temu, do tego zupełnie przypadkiem. Niestety, nie mogliśmy długo porozmawiać.
- Dlaczego?

- Była - i jest! - Omegą. Ma swoje obowiązki i dobrze to rozumiem. Przez ten czas stała się dużo bardziej odpowiedzialna i rozważna, jednak nie straciła nic ze swojego temperamentu. To dobrze...
- Dalej coś do niej czujesz.

- To nie pytanie, prawda? Tak, dalej wiele dla mnie znaczy, ale... nie mogę powiedzieć w jakim sensie. Sam tego do końca nie wiem.
- Czemu jej nie odwiedzisz?

- Kto wie, może to zrobię? Choć nie powiem, wataha Jesieni nie jest jedną z moich ulubionych...