Michael

Młodszy

Złota księga otwiera się na tych kilku kartkach, zapisanych przez przeznaczenie. Schnie już atrament życia na tych kartach, bo zapewne już co pisać nie będzie. Mając za sobą wszystko, przed sobą niema się już nic. Taka jest prawda, bowiem nikt nie dał szansy na drugi świat, nie pozwolił zapomnieć. Ktoś jednak przeciął jedwabną nitkę wydarzeń, coś stanęło w miejscu, jak widok na zdjęciu. I wydaje się, że już nic się nie stanie, wchodząc na szczyt, wyżej już nie wejdziemy, spadając z niego w najniższą dolinę, możemy tylko wykopać dół i w nim zostać. Ale wtedy już nić zostanie przecięta i żadem krawiec własnego losu jej nie połączy. By wszystko oczywiste się stało, zacząć trzeba od samego początku.

Że urodził się on tutaj i tutaj, wspominać chyba nie muszę, bo stanowić to powinno rzecz oczywistą. Z tych najdawniejszych okresów pamięta niewiele, a zapewne i to jest za dużo. Czasy z rodziną nie były czasami szczęśliwymi. Pamięta wyraźnie, że mieszkał w niewielkim skupisku istot swojego gatunku, które bezustannie się kłóciło. Nie trzeba był ważnego pretekstu, wystarczyła byle roślinka, którą ktoś dostrzegł pierwszy, i ktoś kto się z tym nie zgodził. Przy tak wielu kłótniach nie było ani odrobiny ciszy, którą Michael z nieznanych przyczyn tak ubóstwiał. Nie było miejsce gdzie można by spokojnie pomyśleć. Wieczne spory... W końcu miał on tego dość. Nie zajęło mu wiele czasu podjęcie decyzji. Nie mówiąc nic nikomu wyemigrował, przed siebie, jak daleko nogi poniosą. Więcej słów nie trzeba, bowiem historia ciągle trwa...

Jak to był, tak to było... Przy tylu hałasach i problemach, on był istotą cichą, nie dającą o sobie znać. Charakter jego pozostał niezmienny do dziś. Nie lubi rozmów, pogawędek, towarzystwa, woli usiąść spokojnie w cienie i porozmyślać. Kocha naturę, co jest rzeczą równie oczywistą. A najlepiej jak sama natura milczy. Nie należy on do chojraków, bynajmniej tchórzostwa nie można mu zarzucić. Bywa jednak nieśmiały, choć jest to uwarunkowane w towarzystwie. Zdarzają mu się oczywiście odstępstwa od reguły. Bywa, że gdy kogoś polubi (niezwykle rzadko) rozgada się na dobre i żadne wydarzenia go nie uciszy. Inni często uważają go jednak za ponuraka, choć jest to tylko połowa prawdy. Jest trochę smutny, jednak często też zamyślony. Tu dodam, że jego duch jest niezłomny, za wszelką cenę obroni wszystko co jest dla niego ważne. Nie podda się w dążeniu do swych celów i zrobi wszystko by wygrać. Ale tego nikt nie wie...

Wygląd jego nie jest specjalny. Ot, mała istota, z czerwono rudą sierścią, naznaczoną gdzieniegdzie białymi plamami. Na oczy opada mu grzywka, w kolorze czarnym. Spomiędzy włosów wystaje para czujnych uszu, których końcówki mają piękny kolor błękitu. O posturze wilka dużo mówić nie trzeba. Jest on szczupły, normalnego dla swego gatunku wzrostu.

Teraz z dumą reprezentuje on watahę Jesieni i z pilnością studiuje jej moce. Z pewnością do swych atutów już niedługo wpisze władanie nad wodą oraz jedną z najmilszych dlań pór roku.

Na chwilę obecną jest on posiadaczem 20pk dojrzewania.