Terytorium Trzynastu Głazów

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

Elfa początkowo pominęła pierwsze pytanie młodszej, automatycznie udzielając odpowiedź na drugie z nich: - Ha, to wręcz miłe! - odparła momentalnie. Odpowiedź ta mogła zabrzmieć nieco dziwnie, toteż już po chwili dodała do niej krótkie, acz chyba dostatecznie uargumentowane uzasadnienie: - Nie lubię gdy zwracają się do mnie 'pani'. Czuję się wtedy staro - oznajmiła z uśmiechem, puszczając do młodszej wilczycy-elfy tzw. 'oczko'. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że to jeszcze nie koniec jej wypowiedzi: - A co do, jak to stwierdziłaś: 'tej szarej elfy' to możemy pójść do niej razem - zaproponowała zachęcającym głosem. Nie mogła w końcu zostawić tu niebieskowłosej samej, prawda? Jednocześnie również wypadało powrócić do swej dawnej rozmówczyni. Dlatego zdecydowała się na taką właśnie ewentualność.

Alfa Watahy Jesieni, *Admin*

Już wystarczy, pomyślałam i deszcz momentalnie ustał. Otrząsnęłam się z wody i mimo dużej wysokości wykonałam zgrabny skok ze szczytu głazu. Było to dość lekkomyślne posunięcie, ale lądowanie okazało się zadziwiająco miękkie.
- Jesteś posiadaczką bardzo ładnego imienia - rzuciłam do Belisabeth po wylądowaniu i machnęłam energicznie ogonem. Nie miałam zamiaru jeszcze raz się przedstawiać, nienawidzę ciągle powtarzać swojego imienia, ale niestety muszę to robić przy każdej nowej znajomości, co jest uciążliwe zwłaszcza w nowym miejscu, gdzie ciągle spotykasz kogoś nieznajomego. Ale cóż, mus to mus.

Młodszy

Uśmiechnęła się, a jej spojrzenie mówiło: 'No przecie wiem!'. Nigdy nie była niewiadomo jaka, ale gdy dwie starsze elfy rzucają ci komplementy to można popaść w samo zachwyt. Ale to młodej Belisabeth jeszcze nie dopadło. Może kiedyś, za parę lat, miesięcy, jutro, w nowym życiu? Wszystko jest możliwe, a przynajmniej tak mówią.
Młoda elfa zmierzyła wzrokiem Annie i Toramee. Szara elfa pachniała inaczej od młodszej i złotookiej. może to ona ma środek na zmianę zapachu futra?

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

A, czyli z powrotu na szczyt głazu na razie możemy zrezygnować. To nawet lepiej. Latanie na mokrych skrzydłach niekoniecznie należy do czynności przyjemnych. Przysłuchując się wypowiedzi Annie, Toramee pokiwała jedynie łbem, jakby w potwierdzeniu jej słów. Nie wyczuwała potrzeby wyrażenia tego słowami. Niekiedy zwykły gest potrafi przekazać więcej. Alfa Zimy widocznie zdecydowała, że to właśnie jedna z takich chwil. Z tej też racji nic nie mówiła. Jej lśniące oczy o dość nietypowym kolorze uniosły się teraz w górę. Elfa prawdopodobnie skierowała je na niebo. To dziwne - nawet nie zorientowała się kiedy przestało padać...

Alfa Watahy Jesieni, *Admin*

Spojrzałam na jedną, a potem na drugą elfę. Nie przeszkadzała mi ta nagła cisza, była to wręcz idealna okazja do wyprodukowania potoku nic nie znaczących słów. W dodatku, istniała duża szansa, że zostanie się wysłuchanym. Zatem postanowiłam wykorzystać ciszę do własnych celów. Tylko jakie rejony poruszyć? Zmarszczyłam brwi i machnęłam kilkukrotnie ogonem.
- Co tak cicho? - zapytałam z uśmiechem, nie oczekując odpowiedzi - Prawdą jest, że fantastyczne (umpf, muszę przestać nadużywać tego słowa) uczucie trochę sobie pomilczeć, milczenie jest złotem itepe, itede, ale mowa jest srebrem! Osobiście bardziej preferuję srebro. Jest ładniejsze od złota, więc skoro mowa jest srebrem, a srebro jest ładniejsze od złota, to wolę mówić niż milczeć - z mojego pyska wydobyła się lawina słów. Przerwałam na chwilę, czekając na reakcję moich towarzyszek.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

Ha, a skoro mowa już o srebrze, to Toramee również wolała je od złota. Ale póki co nie wyznała tego publicznie - jedynie przypatrywała się z pytającym wyrazem twarzy swojej białowłosej towarzyszce, odpowiadając śmiechem gdy ta zakończyła swą 'przemowę'. Ale nie był to śmiech drwiący - został wywołany... oj no, wiecie czym! Niekiedy aż ciężko się wysłowić. *wzdech*
- No to nawijaj! - nakazała z uśmiechem, przysiadając sobie w wygodnej pozycji. Ogon owinęła wokół łap. - Słucham ja ciebie.. - dodała z uśmiechem na kształt trójki, podpierając podbródek obiema przednimi łapami. Wyglądała na prawdziwie zaciekawioną, co w następnej kolejności wypłynie z ust Alfy Jesieni. I taka była prawda.

Młodszy

W ciszy przysłuchiwała się monologowi Annie. Co parę chwil potakiwała i zamyśliła się na chwilę.
-Jestem tego samego zdania co ty. Z jednym małym wyjątkiem. Złoto jest o wiele bardziej wartościowe od srebra, a mając dużą ilość złota można mieć więcej srebra! Choć myślę, że prawienie dłuugich monologów powinno być warte szafirów, ametystów, brylantów, kryształów.- zaczęła głośno wyliczać nazwy kamieni szlachetnych, z którymi się spotkała.- Choć najlepszym rozwiązaniem byłyby brylanty, bo są takie śliczne. Choć zależy to też od gustu- można wielbić szafiry za ich niebieskawość, ametysty za ich fioletowawość czy kryształy za przeźroczystość.- zakończyła wreszcie swoje przemyślenia. Aż jej w gardle zaschło. Nic dziwnego, Belisabeth nie mówi- ona strzela słowami.

Alfa Watahy Jesieni, *Admin*

Uśmiechnęłam się promiennie widząc, że towarzystwo odrobinę się ożywiło. Wysłuchałam wypowiedzi obu elf w błogiej świadomości swojej fantastyczności. To bardzo budujące uczucie, kiedy wiesz, że inni z zainteresowaniem słuchają twoich wywodów, które są w zasadzie o niczym, ot takie zwykłe mielenie jęzorem.
- Brylanty? - poważnie rozważyłam wypowiedź Belisabeth - są całkiem ładne, aczkolwiek wolę chyba szafiry i rubiny, proszę, nie karzcie mi wybierać które bardziej. Ale, wracając do tematu, płacenie innym za przemawianie... - zastanowiłam się chwilę - cóż, byłoby to bardzo trudne, niemal niemożliwe przedsięwzięcie. Aczkolwiek, bardzo oryginalne. Po pierwsze, kamienie szlachetne szybko by się skończyły, a po drugie trzeba by ustalić jakieś zasady, przecież niewykonalne byłoby płacenie wszystkim, którzy coś mówią. Można byłoby wynagradzać osoby dzielące się jakimiś odkrywczymi przemyśleniami, a nie paplającym bez ładu i składu, jak na przykład ja - zakończyłam czekając na reakcję moich towarzyszek. Na mojej kufie pojawił się szeroki uśmiech. Taka sytuacja coraz bardziej mi się podobała, więc usiadłam wygodnie i owinęłam ogon wokół tułowia.

Młodszy

Przez małą chwilę trawiła wypowiedź szarej elfy. Byłą naprawdę ciekawa, a przynajmniej ciekawa dla Belisabeth.
-Gdybym tylko mogła, obdarowałabym cię teraz ładnym naszyjnikiem z szafirów i brylantów.- zaczęła swoją ambitną wypowiedź, chociaż czy ambitną- zobaczymy.-Mało kto liczy się ze zdaniem młodszych, którzy inaczej niż inni postrzegają świat. Starsi są zajęci planowaniem lepszego jutra, a młodsi- zabawą i teraźniejszością.- rozpoczęła, ale po chwili zgubiła wątek. W napadzie desperacji wyrzuciła z siebie nieprzerwany potok słów.-Chciałabym dostać taki naszyjnik z brylantów. Błyszczał by się! To by było ładne! I wesołe. I dziwne, jak moje zachowanie. Chwilowo czuję się, jakby niewidzialna siła wprawiała w ruch moje struny głosowe. To bardzo dziwne, nawet nieco psychiczne jest takie gadanie o sobie, choć osoba, do której mówimy nie wie o co chodzi.- powiedziała szybko, na jednym wdechu, żywo gestykulując. Gdy skończyła, upadłą na brzuch wyraźnie wykończona takim monologiem. Praca filozofa jest baardzo trudna.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

I w tej chwili Toramee wręcz nie mogła się powstrzymać od dodania czegoś od siebie: - To jest właśnie taka ironia losu: dzieci przez całe swe dzieciństwo chciałyby być rozumiane i wysłuchiwane przez dorosłych. A gdy sami się nimi stają, zwykle odbiegają od swoich dawnych pragnień. Zaczynają się wywyższać, wiedzą, że mają więcej praw i... po prostu wykorzystują je przeciwko młodszym. A to wszystko za sprawą różnicy kilku punktów doświadczenia. Zupełnie jak gdyby młodym nic od życia się nie należało. Tak jakby to była ich wina, że po prostu mogą się cieszyć dzieciństwem! - odparła niemal na jednym tchu. Z tej też racji przerwała swoją wypowiedź, zaczerpując porządny 'łyk' świeżego powietrza. Szczególnie świeżego, bo w końcu po deszczu. - Wiem, że w moich ustach może brzmieć to dziwnie - w końcu sama jestem z tych starszych. Mówię jednak to, czym kierowałam się przez całe życie. Że wiek nie powinien tworzyć nam hierarchii społeczności w stylu; jesteś młodszy, jesteś gorszy.

Młodszy

Belisabeth w myślach przestudiowała wypowiedź Alfy Zimy.
-Wręcz przeciwnie- dobrze jest wiedzieć, że na świecie istnieją jeszcze dorośli, któży mają ten tok myślenia. Myślę, że młodzi to swojego rodzaju przyszłość. Gdy odejdą starsi oni będą musieli przejąć po nich pałeczkę. Co do praw- wiadomo. Każdemu przydają się ograniczenia.- zwróciła się do Toramee i uśmiechnęła się wesoło, a jej ogona zaczął wesoło merdać na boki.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

- Nie twierdzę, że bycie dorosłym jest złe - momentalnie zaprzeczyła. Skoro już ten temat został poruszony, to warto dodać, że Toramee całkiem dobrze czuła się w skórze osobnika starszego. Nagły powrót do dzieciństwa? Owszem, chętnie, ale nie na długo. Jakoś nie miała wyobrażenia dzisiejszego świata, w którym funkcjonowałaby zaledwie jako mały osesek. W dodatku nie przyszłoby jej na myśl narzekanie na to kim jest. Nie uważała, że w życiu są jakieś szczególne powody, by nie cieszyć się z... chociażby swojego istnienia. Czasem co najwyżej pojawiają się problemy - a je zawsze da się rozwiązać. Noo... prawie zawsze. Ale z takimi Alfa Zimy się jeszcze tymczasowo nie spotkała.
- Prawo prawem, ale każdy zasługuje na równe traktowanie - posumowała krótko, energicznie uderzając ogonem o ziemię.

Młodszy

Pokiwała delikatnie główką.
-Chyba dobrze jest być dorosłym.- zagadnęła.-Można zdawać na różne rangii i robić różne inne rzeczy.-- powiedziała patrząc na towarzyszkę.-A ty, kim jesteś w watasze?-spytała niespodziewanie 'świdrując' w Toramee dziurę, dzięki parze oczu. nie pytała jej czy wogóle należy do jakiejś watahy. Wydawało jej się, że tak towarzyska i sympatyczna elfa musi należeć do jakiegoś 'ugrupowania'. Co nie oznacza, że samotnicy to zgorzknialcy.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

Czy dobrze jest dorosłym? Na pewno fajnie jest być dzieckiem. Toramee właściwie nigdy nie zastanawiała się, w którym ciele było jej lepiej. W każdym razie, jako osobniczka starsza czuła się na pewno... dojrzalsza. Jak ktoś, komu już naprawdę więcej można. W sumie taka była prawda...
- Alfą - oznajmiła, posyłając młodszej delikatny uśmiech.

Młodszy

Alfa? Naprawdę?
Młodsza na kilka chwil otworzyła pyszczek, a brakowałoby jednej chwili, aby jej oczy wyszły z orbit. Alfa? Miała przed sobą alfę? Nigdy by się nie domyśliła, że Toramee jest alfą. Co nie oznacza, że na alfę się nie nadaje. Jeśli wszystkie alfy są takie jak Toramee, to alfy są fajne!
-A co alfa robi?- spytała zabawnie przekrzywiając główkę.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

- Przewodzi watahą - oznajmiła chyba w najprostszy możliwy sposób. A przynajmniej tak, aby dla jej młodszej towarzyszki wszystko było jasne. Gotowa była udzielić licznych odpowiedzi na jakiekolwiek z pytań Belisabeth, toteż przysiadła sobie wygodnie, w razie jakby potrwało to dłuższą chwilę. Ale spokojnie - miała czas. I gotowa była zaspokoić ciekawość niebieskowłosej.

Młodszy

Głowę Belisabeth nachodziły różne myśli. Przewodzenie watahą oznacza władzę, prawda? Pewnie, ze tak!
-Ciężko jest ci przewodzić watahą?- wspytała skacząc wokoło Toramee. Po krótkiej chwili zmęczyła się i przysiadła obok starszej elfy.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

- Na tą chwilę nie - oznajmiła. - Póki co ma ona mało członków. Shzien dopiero się rozrasta - dodała z uśmiechem, swymi żółtymi ślepiami bacznie obserwując młodą. Posłała jej delikatny, perlisty uśmiech. Teraz rozjaśniał on cały pysk starszej elfy.

Alfa Watahy Jesieni, *Admin*

Potrząsnęłam łbem energicznie starając, z pozytywnym skutkiem, wyrwać się z zamyślenia. Rozejrzałam się po najbliższym otoczeniu, stwierdzając z bezgłośnym westchnięciem, że wyłączyłam się na dłuższą chwilę. Ostatnio coraz częściej zdarzały mi się niewytłumaczalne napady dziwnego rodzaju melancholii. Zmarszczyłam brwi z dezaprobatą starając rozeznać się w sytuacji. Najwyraźniej moje towarzyszki nie próżnowały i rozmowa podryfowała na zupełnie inne tematy. Uśmiechnęłam się lekko, chociaż raczej powinnam zdenerwować się, że nikt nie próbował wyrwać mnie z tego dziwnego rodzaju letargu. Trudno się mówi, w dzisiejszych czasach nie mam miejsca na "chwilę zapomnienia", bo kto będzie na ciebie czekał? Wciąż z dziwnym wyrazem rozleniwienia na kufie przechyliłam łeb czekając na rozwinięcie się sytuacji.

Alfa Watahy Zimy, *Admin*

- Przepraszam was, ja... - zaczęła, urywając zdanie pod koniec. Uniosła łeb spoglądając w niebo. Szare, przykryte grupą warstwą burzowych chmur niebo. Czas się zbierać. Tyle miejsc czeka aby je zwiedzić! - jaa... będę już iść - oznajmiła. Na pożegnanie posłała jeszcze dwóm elfom przyjazny uśmiech. Potem rozłożyła swe skrzydła unosząc się coraz to wyżej i wyżej. A z każdym ruchem jej lotnych kończyn wzmagał się wiatr. Ot i uroki bycia Wilkiem-elfem z Watahy Zimy. Dość przyjemne uroki, jak na mój gust...

z.t